Πρόσφατα είχα την τύχη να αντιπροσωπεύσω ως δικηγόρος υπεράσπισης δύο πολιτών σε μια αγωγή τράπεζας εναντίον τους για χρέη εταιρείας που ήταν εγγυητές της ή ισχυριζόμενοι ενυπόθηκοι οφειλέτες. Η εταιρεία αυτή ήταν οικογενειακή επιχείρηση πολύ πετυχημένη και γνωστή. Είχε όμως την ατυχία να είχε ως τράπεζα την Λαική Τράπεζα τα προβλήματα της οποίας είναι γνωστά. Χωρίς οικονομικά προβλήματα η εταιρεία μέχρι που άρχισαν τα προβλήματα της Λαϊκής η οποία όταν έκλεισε το 2013 δεν μπόρεσε η εταιρεία να ξανά χρησιμοποιήσει τον τρεχούμενο λογαριασμό της εφόσον η Τράπεζα Κύπρου που ανέλαβε το τρεχούμενο δεν ήταν πρόθυμη να συνεχίσει την λειτουργία του. Να σημειωθεί ότι το δάνειο ήταν πλήρως εξασφαλισμένο με περιουσίες αρκετής αξίας. Η νέα τράπεζα αφού άφησε τον λογαριασμό αδρανή χρεώνοντας τον τόκους και έξοδα μέχρι να φτάσει το όριο του που του είχε εγκρίνει η Λαϊκή πριν κλείσει, τερμάτισε μετά από 4 χρόνια δήθεν το λογαριασμό το 2017 και καταχώρησε αγωγή η οποία εκκρεμεί. Απο το 2013 με επιστολές τους οι εμπλεκόμενοι ζητούσαν να μάθουν το ποσό εξόφλησης για τα χρέη της εταιρείας για να γλυτώσουν τις περιουσίες τους όμως φωνή βοώντος εν τοι ερήμω. Η νέα Τράπεζα ακολούθως πώλησε τα δάνεια σε ταμείο εξαγοράς και αυτοί σήμερα θέλουν «βούν τζιέ κάμηλο» παρόλο που αγόρασαν το δάνειο μισή τιμή και παρόλο που ήδη πώλησαν ένα ενυπόθηκο ακίνητο και έχουν καλύψει με το παραπάνω το τίμημα αγοράς του δανείου.
Η υπόθεση έχει εκδικαστεί και η απόφαση αναμένεται να εκδοθεί εντός του 2025. Γιατί όμως σχολιάζω αυτήν την υπόθεση;
Επειδή αυτός ο τρεχούμενος λογαριασμός ξεκινά από το 1984 δηλαδή είναι σήμερα 41 χρονών λογαριασμός και μέσα από την έγκριση του, ανανεώσεις του, λειτουργία του και μέσα από τις χρεώσεις του για τόκους και έξοδα αποκαλύπτεται η ιστορία και οι πρακτικές των τραπεζών διαχρονικά. Τι αποκαλύπτει:
- Δεν χρέωναν ποτέ τον ορθό τόκο ακόμα και όταν αυτός ήταν καθορισμένος δια νόμου.
- Χρέωναν έξοδα στον λογαριασμό και τα τοκίζαν για χρόνια ενώ δεν υπήρχαν τέτοια δικαιώματα στις συμφωνίες τους.
- Ανατόκιζαν ενώ δεν είχαν τέτοιο δικαίωμα τότε από τον νόμο.
- Κεφαλαιοποιούσαν τόκους ενώ δεν είχαν τέτοιο δικαίωμα τότε από τον νόμο.
- Σε τακτά διαστήματα έκαναν δήθεν αναθεωρήσεις στα δάνεια για να επιβάλλουν έξοδα και δικαιώματα.
- Όποτε είχαν ανάγκη κεφάλαίων ή «κερδών» αύξαναν μονομερώς τα περιθώρια των δανείων ειδικά όταν μειωνόταν το βασικό επιτόκιο των δανείων μήπως ο δανειζόμενος τύχει χαμηλής χρηματοδότησης.
- Όταν μπήκαμε στην Ευρωζώνη και το βασικό επιτόκιο των δανείων σε λίρες Κύπρου επιβλήθηκε από την Κεντρική Τράπεζα να είναι συγκεκριμένο επιτόκιο της ίδιας της Κεντρικής Τράπεζας και από την 1/01/2008 τους επέβαλε το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τότε μόλις αυτό το επιτόκιο τέλος του 2008 και αρχές 2009 χαμήλωσε προς όφελος των δανειοληπτών τότε ή αύξησαν μονομερώς τα περιθώρια ή καλούσαν μέσα τους πελάτες τους και τους έκαναν αναδιαρθρώσεις για να αλλάξουν το είδος του βασικού επιτοκίου τους που ήταν ήδη χαμηλό και αν το γνώριζαν δεν θα έκαναν αναδιάρθρωση.
- Επίσης όταν εξοφλούνταν τα παλαιά δάνεια και θα έδιναν αλλά άφηναν τις υποθήκες που τα εξασφαλίζαν να ισχύουν για τα νέα δάνεια με αποτέλεσμα να έχουμε υποθήκες που μπήκαν το 1984 και να εξασφαλίζουν δάνεια του 2012 και ή μεταγενέστερα. Αυτό σήμαινε ότι ο ενυπόθηκος οφειλέτης έστω και αν το ποσό της υποθήκης ήταν μικρό σε σχέση με το νέο δάνειο εντούτοις με τόκους πάνω στο ποσό της υποθήκης από το 1984 αυτό ανέβαινε σε πολύ μεγάλα ποσά που εξανέμιζαν τις αξίες που είχαν τα ακίνητα με αποτέλεσμα η τράπεζα να τα παίρνει όλα στο τέλος. Για να σε πείσει η τράπεζα να αφήσεις την υποθήκη σου σου έλεγε είναι για να μην πληρώνεις αλλά υποθηκεύτικά τέλη ενώ σε ξεγελούσε.
Με λίγα λόγια οι δανειολήπτες πάντα ήταν οι παχιές αγελάδες που τις αρμέγαν οι τράπεζες και μετά τις πάσαραν στον επόμενο για να στραγγίσει την τελευταία σταγόνα γάλακτος και μετά να τις σφάξει.
