Ήταν το πολυδιαφημιζόμενο μότο της Τράπεζας Κύπρου μια ωραιοποιημένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας; Ένα επικοινωνιακό δόλωμα που φύτεψε ψεύτικες ελπίδες στο μυαλό μιας ολόκληρης γενιάς Κυπρίων;
Πόσα εκατομμύρια ξοδεύτηκαν για να χαραχθεί το «Σκέψου το. Γίνεται.» στη συλλογική μας συνείδηση; Και πόσοι από όσους το πίστεψαν —και εμπιστεύτηκαν την Τράπεζα— οδηγήθηκαν στην οικονομική καταστροφή;
Η Τράπεζα σώθηκε. Οι πολίτες όχι.
Πόσοι δανειολήπτες έμειναν πίσω; Χαμένοι. Θύματα μιας υπόσχεσης που αποδείχθηκε απατηλή.
Πόσα σπίτια χάθηκαν; Πόσες οικογένειες διαλύθηκαν; Πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν μέσα στην απόγνωση;
Και μόνο επειδή τα παραδοσιακά, διαπλεκόμενα ΜΜΕ δεν τα προβάλλουν, δεν σημαίνει πως δεν συνέβησαν.
Ο καθένας μας γνωρίζει τέτοιες ιστορίες. Σε προσωπικό επίπεδο.
Γιατί οι τραπεζικές κρίσεις δεν γράφονται μόνο με νούμερα — γράφονται με ανθρώπους.
